Eerste reactie van het publiek: Van doorn in het oog tot bezienswaardigheid (jaren 1889-1900)
Hoewel de toren een technisch hoogstandje was, werd er veel gediscussieerd over de artistieke aantrekkingskracht. Velen zagen het als een industriële doorn in het oog, een belediging voor de klassieke schoonheid van de stad en noemden het "een waarlijk tragische straatlantaarn," "een door gaten doorzeefde zetpil," en "een belachelijke schoorsteen."
In 1887 ondertekenden 300 vooraanstaande kunstenaars en schrijvers, waaronder Charles Garnier, Guy de Maupassant en William Bouguereau, het "Protest tegen de Eiffeltoren van Monsieur Eiffel", gepubliceerd in Le Temps, met de volgende tekst: "Wij protesteren... tegen de bouw van deze nutteloze en monsterlijke Eiffeltoren... een belachelijke schoorsteen die de Notre Dame, het Louvre en de Arc de Triomphe verplettert onder zijn barbaarse massa."
Eiffels trotsering & de verschuiving van het publiek
Eiffel wees het verzet van de hand en vergeleek zijn toren met de Egyptische piramides:
"Waarom zou iets bewonderenswaardigs in Egypte afzichtelijk worden in Parijs?"
Ondanks het tumult trok de toren 2 miljoen bezoekers tijdens de Wereldtentoonstelling. Sommige critici gaven toe; anderen, zoals Maupassant, dineerden naar verluidt dagelijks in het restaurant van de toren - omdat het de enige plek in Parijs was waar hij het niet hoefde te zien.
In 1918 was de Eiffeltoren een nationaal symbool geworden. Dichter Guillaume Apollinaire maakte er zelfs een oorlogsgedicht van.
Ooit werd de toren bestempeld als een "gedrocht", maar uiteindelijk overleefde hij zijn critici en werd hij het bepalende embleem van Parijs.
It's architecture is something that's being studied still today. Read all about it